کانسو، هم‌راه در مسیر به‌زیستن

الف همیشه احساس می‌کند از کارهاش عقب است. دوست دارد صبح ها زودتر بیدار شود و به کارهاش برسه، اما شب که می‌شود مایل است خوشگذرانی کند. از اینکه از صبحش درست استفاده نکرده و خوابیده احساس بدی دارد برای همین خود را موظف می‌داند بیشتر بیدار بماند. او  شب‌ها حال خوبی دارد و ظهرها حالش تعریف چندانی ندارد. او هر روز ظهر با خود عهد می‌کند: امشب زودتر می‌خوابم.

ب، مدیری بسیار موفق است، البته در ۶ ماهه‌ی اول سال. برای ۶ ماه اول انگیزه، برنامه‌ی فشرده و موفقیت‌آمیزی دارد. معمولاً شرکت‌ها نمی‌توانند با برنامه‌های فشرده و آینده‌نگرایانه‌ی او همراهی کنند. از همین رو شاخص‌ها و اهداف او رو تقلیل می‌دهند. ب بعد از این، عقب‌نشینی می‌کند. دیرتر سرکار می‌رود. تمرکز و انگیزه‌ی لازم برای ادامه‌ی کار را از دست می‌دهد. هر سال محیط کارش را تغییر می‌دهد. او همیشه در حفظ کردن انگیزه‌های کاری مساله دارد.

ج نسبت به آینده احساس ناکامی و استیصال دارد. نمی‌داند دقیقا می‌خواهد با آینده‌اش چه کند. نمی‌تواند برای روزهای آینده برنامه‌ریزی کند. روی کاغذ برنامه‌ی روزهای آینده را می‌نویسد اما این برنامه‌ریزی از احساس استیصال نسبت به آینده ج کم نمی‌کند.

این مثال‌ها، تنها چند نمونه از زندگی انسان‌هایی‌ست که با زمان مشکل دارند. همه‌ی ما ممکن است در مورد کارهامان برنامه‌ریزی کنیم، اما این حالت‌های روحی ماست که نحوه‌ی برخورد ما با زمان و برنامه‌هایی که داریم را مشخص می‌کنند. بعضی از ما احساس می کنیم داخل زمان گیر افتاده‌ایم، برخی احساس می کنیم زمان بسیار سریع می‌گذرد و برخی دیگر هنوز به جایی که می‌خواهیم نرسیده‌ایم. این احساسات، با مدیریت زمان حل نمی‌شود. بلکه بایستی نحوه درکمان از زمان راه تغییر دهیم. نحوه‌ی درک ما از زمان هم، محصول فرعی متغییرهای مختلفی در روان ماست.

دوره ادراک زمان، قصد دارد به ما کمک کند به جای مدیریت زمان، نحوه درکمان از زمان را تغییر دهیم.